Yapmak istediğiniz şeyi yapamayıp, becerebilmek adına birtakım şeyleri ittirirken bulursunuz kendinizi.

Hayatınızı, varlığınızı edilen manevi yardımların bana nasıl bir faydası olur diye ittirip durursunuz. Zaman geçtikçe umutsuzluğa kapılıp başaramayacağım galiba ben bu zırıltıyı duygusu kaplar içinizi çünkü bugün olsun istiyorsunuzdur ama olamayacağınızın da farkında değilsinizdir. Üstelik ve bu yolda tek başına başarılı olma isteği yüzünden uzanan yardım niyetlerini de (varsa) geri çevirme gelir içinizden. Tam bir kavram karmaşasıdır yani, onun ya da onların sayesinde olacaksanız “sıçarım” böyle işin içine diyesiniz gelir fakat mantık olayı girince devreye boğazınızda düğümlenir cümle diyemezsiniz.

Peki bu işin doğrusu nedir? Peki bu doğruyu uygularsam tatmin eder mi? Ederse benim doğrum ne olurdu? Zafere giden yolda her halt mübah mı? Peki şimdi kalkıp gidebiliyor muyum kendi doğrumun peşinden, o zaman benim doğrumun doğruluğuna ne oldu? İşte tam da burada bu duygular içindeyken kopuyor fırtına ve ben ediyorum ağız dolusu küfürlerimden. Bozuyorum yani ağzımı, insanlara göre bozuk olan şeklinden. Tek başıma bağda, bahçede, dağda, ormanda, havada, karada, her ne halt sa işte orada; paradan, puldan, insandan, her türlü lüksten, medeniyetten uzak yaşama arzusunun da kapite edilmesi gerekliliğinden... Bozum olmak varsa, işte o yüzden, tam da o yüzden.

Anlaşılır, sade, yalın, net “ne diyebiliyorsak artık” olmak isteyip de tam aksi acayip karma çorba olmuş bir adama dönüşmek! Ne istediğini biliyor olup sonuca gidememek bozuyor; dibine çakıyor işte. Her türlü ruh hastalığı olan, en zararsız olanını seçiyorsunuz.